Nie mogę tu żyć
prawdziwie
betonowe mury
mojego miasta
przytłaczają mnie
jestem dzieckiem natury
stworzonym
z błękitów nieba
płodnej ziemi czarnej
i chłodnej rosy o poranku
przyloty bocianów
siewy zbóż
i żniwobranie
wyznaczają rytm
mojego życia
kiedy zakwita bez
moje dziurawe chodaki
pełne szczęścia
chcą nieść mnie
w nieznane
dzień po dniu
płynie czas
bardzo przejrzysty
tworząc mi przepis
na równowagę życia
i jego sens

No kamieniu polnym
przysiadłam
maleńka się czuję
jak mrówka czy świerszcz
jak ziarno maku
łza niemowlęcia
pestka czereśni
źdźbło trawy
trącanej wiatrem
patrzę w niebo
słucham szeptu gwiazd
i srebrnoszarej
bezkresnej wieczności
kim jestem

Myśli moje
chcę ubierać
w liryczne słowa
mgłę wspomnień
szeptem
w wierszowych
obrazach malować
grać
życia kolorami
zmieniać barwy
czekające
za szczęście nadzieję
za wspomnienia
radością skrzące
chcę pisać
bo myśli cierpliwe
w szeregu
czekają
wersami przywołam
radość wspomnień
i ciszę
wszak w ciszy
poezję najlepiej się słyszy