Poetka w białej sukience
z telefonem przy uchu
pędzi
powietrznym tunelem
w zaskakującym teatrum
przestrzeni miejskiej
opór wewnętrzny
mieszanina lęku i pogardy
poczucie niedoczasu
wstrząsająca potęga emocji
i gra
pozytywnego bohatera
pójść za odruchem serca
przekroczyć konwencje
wpuścić do swojego życia
kogoś z innej bajki
dusza się rozrasta
i boli
dać menelowi dwa złote
higieniczna sprawa smrodu i brudu
psychicznej wyporności
uznanie najpodlejszej egzystencji
upadłego inteligenta
zesłanego przez zły los
czy bronić się przed miastem
moloch może nas zjeść
chrześcijanin
nie spala się w kościele
swoja wiarę w Boga
sprawdza na ulicy
poetka w białej sukience
zasypana epizodami
z życia nieszczęśników
chce przeorganizować los

Nie pogubiłam się
nie robię manifestu
nie idę na barykady
nie nurzam się w złym świecie
nie szokuję
nie epatuję agresją
nie prowokuję
nie infekuję negatywną energią
nie ufam pochlebcom
nie kupczę prywatnością
jestem emocjonalna
autonomiczna
chronię siebie
pokonuję zło
przynależę do świata prostych wartości
dzielonego na sukcesy i porażki
nie napędzam wiatru w skrzydła kariery
w meandrach improwizacji
magicznie poszukuję szczęścia
w świecie ponad mgłą pragnę absolutu
bez gromadzenia spożywania zużywania
bez zmęczenia i braku wiary
niezależnie nieograniczenie nieuwarunkowanie
zadaję pytania
chcę spotkań z drugim człowiekiem
refleksja mojej wędrówki
nie zajmuję się kondycją świata
pragnę imperatywu kategorycznego