Tańczy
jak liść na wietrze
okręca się wokół osi
porusza biodrami
w złocistych pantofelkach
na paluszkach
lekko i zwiewnie
w rytmie tanga
frunie
płynie
wiruje w jego ramionach
zatraca się
szaleje
niespokojna
to muzyki czar
światła blask
chwili sens
chce czas zatrzymać
zapomnieć
szara rzeczywistość stoi obok
cierpliwie czeka

Gdzieś daleko w Afryce
następne dziecko umarło na ebolę
na morzu północnym zatonął frachtowiec
z polskimi marynarzami na pokładzie
wyłowiono fragmenty
malezyjskiego samolotu
stary człowiek zmarł na zawał
bo zamknięto przychodnię
lekarze protestowali zamiast pomagać ludziom
w małym miasteczku znaleziono
martwe niemowlę w śmietniku
na oblodzonej drodze samochód wpadł w poślizg
są ofiary śmiertelne
w tej samej chwili niczego nieświadoma
piję aromatyczną kawę
nie myślę o nieuchronności zdarzeń

Wystraszony czas
popycha
do ściany przeznaczenia
ciało
choć jeszcze żyje
buntuje się
pozostając w niewoli leków
tchnie resztą siły
ironicznie
w bezsensie trwania
twój czas zapisany
gdzieś w gwiazdach
dopełnia się
czyha na dogodny moment
z prochu powstałeś

Śmiesznie drepcząc
drobnymi kroczkami
przemierza
od rana pokój
odmawia różaniec
i karmi kota
w pamięci przeżuwa
wspomnienia
swojej młodości
nie chce oglądać
starczego odbicia
w lustrze
jego spracowane
sękate dłonie
z trudem niosą do ust
łyżkę z owsianką
celebruje posiłek
jak ostatnie namaszczenie
ma nadzieję że jutro
znów zaświeci słońce
może ktoś zapuka do jego drzwi
rachityczna pelargonia
wypuści nowe pędy
i listonosz przyniesie emeryturę
przywita następny dzień
kiedy ranne wstają zorze

Wystraszony czas
popycha
do ściany przeznaczenia
ciało
choć jeszcze żyje
buntuje się
pozostając w niewoli leków
tchnie resztą siły
ironicznie
w bezsensie trwania
twój czas zapisany
gdzieś w gwiazdach
dopełnia się
czyha na dogodny moment
z prochu powstałeś

Śmiesznie drepcząc
drobnymi kroczkami
przemierza
od rana pokój
odmawia różaniec
i karmi kota
w pamięci przeżuwa
wspomnienia
swojej młodości
nie chce oglądać
starczego odbicia
w lustrze
jego spracowane
sękate dłonie
z trudem niosą do ust
łyżkę z owsianką
celebruje posiłek
jak ostatnie namaszczenie
ma nadzieję że jutro
znów zaświeci słońce
może ktoś zapuka do jego drzwi
rachityczna pelargonia
wypuści nowe pędy
i listonosz przyniesie emeryturę
przywita następny dzień
kiedy ranne wstają zorze