Cisza wokół trwa
głęboka złowieszcza
wsłuchuję się w nią
zegar wybija
rytmicznie godziny
trwam w bezruchu
nocna ćma przysiadła
na kloszu staroświeckiej lampy
trzepotem wątłych skrzydeł
zakłócając spokój
o zmierzchu dnia
resztki kawy
w filiżance z chińskiej porcelany
dawno straciły
swój aromat i smak
odkładam przeczytaną książkę
przecieram zmęczone oczy
zastygłam w ciszy
cierpliwa w słuchaniu
myślę czy będzie następny dzień
i co przyniesie w darze

Cisza wokół trwa
głęboka złowieszcza
wsłuchuję się w nią
zegar wybija
rytmicznie godziny
trwam w bezruchu
nocna ćma przysiadła
na kloszu staroświeckiej lampy
trzepotem wątłych skrzydeł
zakłócając spokój
o zmierzchu dnia
resztki kawy
w filiżance z chińskiej porcelany
dawno straciły
swój aromat i smak
odkładam przeczytaną książkę
przecieram zmęczone oczy
zastygłam w ciszy
cierpliwa w słuchaniu
myślę czy będzie następny dzień
i co przyniesie w darze

Jesteś
nie płaczę już
chociaż nadziei nadal brak
ukryć się chcę
schronienie znaleźć
nie patrzeć złu
codziennie w twarz
nie mów
że wiary masz za dwoje
kiedy już braknie sił
by dźwignąć się
nie mów mi prosto
nie martw się
masz przecież obok zawsze mnie
strach nie opuszcza
serce drży
na co obietnic było tyle
dziś pozostały tylko
słone łzy
i wspomnień kilka
dość zawiłych
twych silnych ramion
mi brakuje
jak słońca i błękitu nieba
wspólnoty myśli
bycia z sobą
dzielenia się życiem
jak okruszkami codziennego chleba

Wsłuchana w ciszę
mojej małej przestrzeni
oddaję myśli tajemne
drżącej poświacie
światła księżyca
jestem oddycham żyję
aksamit nocy
spowalnia bicie serca
ból istnienia przeraża
jestem pod dachem nieba
ja mały niewidzialny elektron
krążący na orbicie życia
obok jakiś człowiek się rodzi
fala emigrantów przekracza granice
politycy walczą o wpływy
igrając z ludzkim życiem
bezdomny głodny człowiek
zasypia na ulicy
natłok myśli
nie pozwala zasnąć
bezradna jestem
jak liść na wietrze
jak żyć pytam
jak żyć
może wystarczy wyłączyć myślenie