Lata bezpowrotnie minione
słowa
nigdy niewypowiedziane
żałosne westchnienia
gorące
jak wrząca gęsta ciecz
i żal
zamknięty w starej puszce
po piernikach
tylko te oczy
jak kałuże po deszczu
w których odbija się słońce
dwie perły
zamykające księgę życia
mówią
za ciebie
wszystko

Poranna kawa
szybkie śniadanie
i kilka spraw do załatwienia
na cito
w świątecznym zgiełku
ludzie widma
o twarzach bez wyrazu
przemykają
pod oknami domów
w poszukiwaniu
straconego czasu
i tylko wiatr północny
wróżący niepogodę
odlicza smutki
i chwile
które już nigdy nie wrócą

Drżącą spracowaną dłonią
ocierała pot z czoła
jej twarz poprzecinana
siecią zmarszczek
była smutna
z bezbarwnych zamyślonych oczu
płynęły łzy
które ocierała ukradkiem
stała przy stoisku z pieczywem
sprawdzała ceny
świeżych bułeczek
i tych przecenionych
wczorajszych
przy kasie sklepowej
wysypała
brzęczące złote monety
dwa grosze
pięć groszy
jeszcze raz pięć
odliczała powoli należność
rozejrzała się
pakując dwie czerstwe bułki
zawstydzona swoim ubóstwem
z poczuciem pustki
bezradnie
podreptała do wyjścia
zapłakałam nad jej losem