Jesienne barwy jak myśli nieuczesane
spłynęły szeleszczącą trzciną
i wonnym tatarakiem
w pejzażu intymności naszej malowanym
idziemy przed siebie trzymając się za ręce
oddechy i myśli nasze połączone
mistyczny klangor odlatujących żurawi i śpiew cyranek
miesza się z pieśnią naszych serc niespokojnych
jesiennością naszych uczuć podsycany
wiatr w konarach drzew nokturny wybrzmiewa
przytuleni pomiędzy dźwiękami
wyznaczamy drogę swojego istnienia

Świat jest pustką
bez nazwy
znaczeń własnych nie posiada
fasada myśli nie do przebycia
jak ją sformułować
zasypiam zapadam się
zawracam
czy chcę wrócić
nie wiem
stęchlizna zabyłości
i opuszczenia
paradoks istnienia
tumult w życiu
rozterki
serdeczna naiwność życzliwość
i mściwość ludzi
parodia płycizna formy
poszukuję znaczeń
w pustce bez nazwy
gwarancji nie znajduję
na zabawne życie
żądanie radości i zadowolenia
to uzurpacja moja
wobec wszechświata
obrzędy i zaklęcia
pustka moralna
wyjście z losu ludzkiego

Upiory pojawiają się
o każdej porze
histeria i stan oblężenia
wybucha nagle
atakuje konwencje
przekornie i świadomie
prowokując charakter
wypowiedzi
szermierka słowna
uwielbienie dyskusji
i polemiki
poszufladkowanie statyczne
stany wyjątkowe
z agresywną postawą egzaminatora
rozbijanie zastanych układów
w rewizji słownej
wszystko jest teatrem absurdu
ułatwiającym zadania ogłupiałym
z poczuciem niedosytu
i niedokonania
irracjonalność myślenia
mówić nie można
bardziej
lub mniej naprawdę
pod warunkiem
że mówi się samą prawdę

Łapię garściami
światło dnia
nie chcę zasypiać
lękam się mroku nocy
życia jak krwi czerwonej pulsującej w sercu
łaknę
miłości ludzi
i oczu gwiazd we wszechświecie
strach odchodzić
w nieznane
gdzie zimno i mroczno
gdzie brak filozofii bytu
odrapane okna mojego świata
stłumionym szeptem
rozkazują mi
wyrzucić wszystkie znaki zapytania
w teatrze życia
słów wiele scen wiele
otchłań światów sypie iskrami
piekła i nieba
odległe galaktyki przerażają
tam wszystko
niepewnym być może
wszak wszystko iluzją jest

Potrzeba mi
ramion twoich zamkniętych
osłony przed zimnem
wiejącym
w przestrzeni świata mojego
zabierz duszę moją
i moje ciało
do uśpionego nieba
ogrzej
promieniami słońc naszych
nie pozwól
bym oprawiona w ból
samotna
zastygła w obojętności
wszechmocnej nocy
smagana przez wiatr
milczę głucho
kołysząc się w takt
melodii gwiazd spadających
pustych skrzydeł ramion twoich

Ściany domu rodzinnego
z marzeń ustrojone
płomieniami słońc osnute
zapachem bzów i macierzanki
nasączone
gwarem dziecięcych głosów
przepełnione
ściany domu
z miłością tlącą się
w jego w zakamarkach
błyszczące radością i spokojem
stworzone z błękitów nieba
karmione nieustannie
ziarnem dobroci ludzkiej
odeszło życie które dom stworzyło
wszechobecna pustka pozostała
ściany milczą głucho

Szalony bieg moich myśli
czas nie sprzyja nam
gdyby tak usiąść leniwie
na progu wiekowego domu
tchnąć weń nowe życie
ożywić przestrzeń
i martwą wodę
zajrzeć w siebie
sny prorocze
nierealnie przychodzą
nadnaturalne znaki wyznaczające przyszłość
gdyby nauczyć się słuchać ich uważnie
żyć w promieniach słońca
w zgodzie z naturą
serca otworzyć
to co przed nami nieuniknione
czeka nas wszystkich

Skrzydła zmierzchu
obejmują mój świat nieprzyjazny
przytul mnie mocno
pogrążymy się spokojnie
w sen zaklęty
szybując w przestworzach nadziei
marzeń niespełnionych
jak cicho
wieczorny wiatr zabrał niepokoje
słyszę rytm naszych serc
muskasz dłonią moje włosy
uśmiecham się do ciebie
myśli błądzą bezwiednie
powoli odpływa świat
zabierz mnie do swoich snów
otul czułością
błądzić chcę z tobą w pastelach nocy
kołysana szeptem słów
kruchością wrażeń najdelikatniejszych
dotykiem dłoni
smakiem ust
już późno
melancholię naszych snów
zamykam iskrą nadziei bezszelestnej
modlę się do wiatru i słońca
o purpurę świtu i błękit poranka
nie szukam już potwierdzenia
wiem

Tańczę z marzeniami
przy dźwiękach mazurków Chopina
dotykam zmysłami wiatru i słońca
ziemi rozgrzanej
i łąk ukwieconych
wiatr trąca struny
traw szeleszczących
słyszę pieśni mojego dzieciństwa
chłonę zapach dojrzałych zbóż
smakuję wspomnienia
cienie z mojej przeszłości
mienią się barwami szczęścia
powiewem wspomnień radosnych
dobroci
i wzorców niedościgłych
w moim ogrodzie marzeń
każdy dzień jest ważny chwila każda
chcę dawać i brać
słyszeć muzykę lasów i pól
w dłonie chwytać świat

Samotność
gorsza niż śmierć
skończyć trudno z tymi
którzy sprawiają że jesteś sam
komik o smutnym i mądrym spojrzeniu
ucieka od lęków
w piekło uzależnień
ciche towarzystwo depresji
nauczyciel lekarz prezydent
dżin uwolniony
wszystko pomiędzy
filozofem i błaznem zamknięte
popatrz nocą w niebo
gwiazdy jakich nie ma nikt
uśmiechać się będą
do ciebie
ja mieszkać będę w jednej z nich