tkamy miłość
naszą
z wątłych nici
babiego lata
odwieczne troski
lśnią
łzami pereł
na siatce
z pajęczyn
utkanej
przeglądając się
w promieniach
słońc naszych
małych radości
idziemy
w jesieni życia
kurczowo
splatając
nasze dłonie
dwa liście
pożółkłe
na jesiennym drzewie
naszego życia

Skradam się
brzegiem życia
uchylam
drzwi duszy
wpuszczam
promień słońca
nasłuchuję
szumu serca
wspomnienia
przesypuję
jak ziarna piasku
nie rozumiejąc
przypływu trosk
i odpływu marzeń
niespełnionych

Odszedłeś w ciszę
boję się jej
myślę o Bogu
i o Tobie Tato
Popatrz
znów spadła gwiazda
jak wtedy
gdy odszedłeś Ojcze
dzisiaj szepczę do Ciebie
jak niegdyś
patrząc w Twoje
szare łagodne oczy
a Ty spracowaną dłonią
gładzisz moje płowe warkocze
tyle już lat minęło
nie ma Cię tutaj
myśli o Tobie bledną
a życie
w smutku walkę toczy
łzy już wyschły
ciemność pojaśniała
a cisza jawi się
szeptem Twoim
ja znów szukam gwiazd
na niebie
naszych gwiazd Ojcze

Boję się ciszy
myślę o Bogu
o gwiazdach spadających
i wieczności ciemnej

DLA OJCA MOJEGO

staję
na czasu rozdrożach
płynąć
nie potrafię
patrzę na drogę
przeszkody
omijać chcę
marzenia tkać
i czarować
złudną rzeczywistość
ulegam słońcu
wypełniam deszczem
szczeliny życia
przychodzę
na palcach wiatru
kroplą szczęścia
zaznaczam obecność
znika obcość
i dystans pokoleń
opieram się
emocjom
zaciskam zęby
mówię
o potrzebach
dbam
o przestrzeń swoją
trwa giełda
uczuć naszych
nie złożę siebie
na ołtarzu ciałopalnym

Ocalić skrawek życia
zamknąć w cieniu dnia
przeżyć jeszcze raz
zapamiętać zapisać
stopień za stopniem
z wielkim trudem
zdobyte
jego poziomy
powietrza brak
żar
ciężko dyszą płuca
ciało tak boli
dygoce serce
owładnięta ciężarem
moja niemoc
przyssane wspomnienia
magicznych zdarzeń
kołaczą
odgłosami życia
nie
nie jestem sama
ślady dla zmysłów
widoczne
wyłażą
z najciemniejszych kątów
na wskroś przecinają
ognistą rzeką bólu
czuję
najmniejsze drgnienia powietrza
szaleją
demony wspomnień
rodzą mój strach
jeszcze jestem
dotykam horyzontu życia
pytania ze snu wynurzone
nasłuchują
nadziei odgłosów
skrzydła wspomnień
przecinają
nieboskłon cierpienia
zamykam się znów
w odmętach niepokoju
. . . . . .
chcę jeszcze raz
zmierzyć się
z klepsydrą czasu

Posmakuj moich łez
posłuchaj bicia serca
bądź kamieniem u szyi
i skrzydłami ramion moich
przypomnij dobre chwile
płacz i śmiej się ze mną
bądź
milczeniem głuchym
i ochrypłym głosem
upływającą wodą
i pięknem przebrzmiałym
bądź dniami
które ze mną płyną
i nocą
. . . . . . . .
gdy zgaśnie świat
na zawsze

Zawłaszczam strach twój
między niebem a piekłem
zawieszony
nadzieje sklejam
jak błękitnych resztek
okruchy
z chińskiej porcelany
sny niespokojne
w marzenia cudne
zamieniać chcę
i czekam
czas zatrzymać
myśli moje krążą
we mgle niepokoju
w gniazdach dłoni spoconych
zamykam rozterki
dni minionych
z gwiazd przesłanie chwytam
zdejmuję ból z serca twego
wiem więcej niż wiatr

drżysz z niepokoju
w bolesnej tęsknocie
oczekiwania
na duszę udręczoną
serce spragnione
i ciało znękane
to ona
ofiarowała ci
po wielokroć
ciało swe białe
jak komunię świętą
ty
masz prawo
wielbić je
oczy oślepły
od blasku niewinności
i piękna
budzący się
dzień
stał się
świętem największym
ich życia

Niezliczoność ziaren piasku
i kropel wody morskiej
miliardy ludzi pędzących
donikąd
płacz głodnych dzieci
i matek bezradnych
biznes
mamona
zbrojenia i wojny
zawiść i pycha
głupota
nasz świat
ja
malutki punkcik
na mapie wszechświata
jak bezludna wyspa
ze śladami stóp
po sobie
i świat nasz
galopujący
budujemy dla zwierząt schroniska
i atomowe schrony
dla nikogo
dokąd zmierzasz człowieku
dokąd

Chwile z życia
tajemne sny
najcenniejsze słowa
gesty
czyjeś łzy
pocałunki
ręce
oczy
serca drżenie
i smak ust
sobie tylko
znanym kluczem
otwieramy
pamięci drzwi
aby dotknąć
kontemplować
zgromadzone
skarby chwil