Jazgoczące telefony
bezsensowne spotkania
tempo życia
zbyt szybkie
zbyt płytkie
bez planów
i założeń
żale wymówki
pretensje
oczekiwania
roszczenia
i wymagania
nie nadążam
zatracam się
oddechu brak
pomiędzy
muszę
odnaleźć siebie
w gąszczu spraw
niewykonalnych
między twoim
a moim oczekiwaniem
wejść w przestrzeń
nieograniczoną
ścianami założeń
i niemych powinności
znaleźć w sercu miejsce
i uśmiech na twarzy
dla każdego

Nie wiesz
jak żyć spokojnie
poczucie winy
codziennie
drąży twoje trzewia
miażdży zmysły
i rani duszę
jak muzyka absurdalna
gwałtownie grana
powiększana echem
ciemnego lasu
jak organowe taccata
fugi d-moll Bacha
poczucie winy
stanie się gorszą karą
dla ciebie
niż powolne odchodzenie
w nieznane nikomu
galaktyki
ty wciąż nie rozumiesz
czym może być przebaczenie

Zbyt wiele zgiełku
pośpiechu
biegania
jazgot w naszych myślach
niepotrzebne mijanie
i przemijanie
istotę istnienia
pojmuję w ciszy
otulona miłością
obietnicą
i światłem
słów nie potrzebuję
jestem silna
i bezpieczna
nieuchronność zdarzeń
otulam
mgłą ciszy
od której wszystko się zaczyna

Martwa cisza
panoszy się w kątach
mrocznego domu
pokrywa niemym kurzem
duszę moją
choć serce łka
nie ma już gniewu
odkryłam prawdę
nieuchronności zdarzeń
i przeznaczenia
drobne sukcesy
mnóstwo porażek
ciągły nieustający ból
ciała i duszy
codzienne dary losu
zwalniam
biorę głęboki oddech
zakładam krzyż na ramiona
idę dalej
zmagać się z życiem

Boję się niedoskonałości
moich słów
boję się
moich myśli niedościgłych
mam ciągły niedosyt
w wyrażaniu emocji i uczuć
trwa nieprzerwanie
spór wewnętrzny myśli i słów
czymże jest słowo
mój świat jest słowem
i życie jest słowem
moją myślą jest słowo
choć bardzo niedoskonałe

Związana pętlą czasu
przeżywam krótki epizod
bycia tutaj
przełykam szczęśliwe chwile
i czasem moje cierpienie
nieodłączny element
istoty życia
pęd czasu jest nieunikniony
chcę żyć w rytm muzyki
mojej duszy potarganej życiem
śmiać się i kochać
przyjmować dobro
odrzucać zło
odkrywać na nowo
światło w sercu człowieka
oddychać
i żyć

Postaram się nie myśleć
o sprawach pozornie błahych
postaram się nie płakać
kiedy życie wymierzy następny cios
pokonam siłę ciążenia
nie uginając zmęczonych pleców
pod ciężarem życia
moje ciało rozerwane na strzępy
złożę w jedną całość
odnajdę swoją przystań
i prawdziwą esencję życia
przyoblekę zbroję wykutą z doświadczeń
przepłynę ocean życia
na wątłych falach nadziei
oby czas na to pozwolił

Reflektor życia
jak lśniące oko cyklopa
omiata mnie światłem
choć jestem skazana
na bezruch i mrok
odmówię powrotu
tamten świat
pociąga
i straszy zarazem
granica snu i jawy
zaciera się
emocje
uśpiony sad
czarna ściana lasu
bezwietrzna noc
i płomień
który wciąż płonie
jak życie

Lata bezpowrotnie minione
słowa
nigdy niewypowiedziane
żałosne westchnienia
gorące
jak wrząca gęsta ciecz
i żal
zamknięty w starej puszce
po piernikach
tylko te oczy
jak kałuże po deszczu
w których odbija się słońce
dwie perły
zamykające księgę życia
mówią
za ciebie
wszystko

Poranna kawa
szybkie śniadanie
i kilka spraw do załatwienia
na cito
w świątecznym zgiełku
ludzie widma
o twarzach bez wyrazu
przemykają
pod oknami domów
w poszukiwaniu
straconego czasu
i tylko wiatr północny
wróżący niepogodę
odlicza smutki
i chwile
które już nigdy nie wrócą