Drżącą spracowaną dłonią
ocierała pot z czoła
jej twarz poprzecinana
siecią zmarszczek
była smutna
z bezbarwnych zamyślonych oczu
płynęły łzy
które ocierała ukradkiem
stała przy stoisku z pieczywem
sprawdzała ceny
świeżych bułeczek
i tych przecenionych
wczorajszych
przy kasie sklepowej
wysypała
brzęczące złote monety
dwa grosze
pięć groszy
jeszcze raz pięć
odliczała powoli należność
rozejrzała się
pakując dwie czerstwe bułki
zawstydzona swoim ubóstwem
z poczuciem pustki
bezradnie
podreptała do wyjścia
zapłakałam nad jej losem

Jeden dzień życia
w zawieszeniu
jak
w szczelinie czasu
między nocą
a dniem
między zmierzchem
a świtaniem
miedzy ogniem
a wodą
oczekiwanie
że rany
zabliźnią się
zniknie strach
szarość
i trwająca pustka
zawieszona
pomiędzy cierpieniem
i bezsennością
niezmiennie trwanie
jak w tańcu chocholim

Zakneblowane usta
myśli w ciasnej puszce
zamknięte
pusty dom
brak przyjaciół
nadziei i światła
bezużyteczność
bylejakość
za mało chęci
za mało prawdy
ziąb
ciemność
zbyt dużo marzeń
niestety

Wykrzyczeć
niemą ciszę
rozbić
niewidzialną taflę
dzielącą mnie
od życia
uwolnić prawdę
czającą się
w labiryntach
porannych rozmyślań
pozwolić
odejść złu
i uczuciom
uwięzionym
w klatkach bylejakości
wyrzucić
frazesy
dnia codziennego
odejść od ludzi zawistnych i złych
doścignąć umykające życie…

Trzask łamanej gałązki
za oknem
budzę się
o trzeciej nad ranem
mija godzina duchów
moje ciało zatrzaśnięte
w sennym niepokoju
nie pamięta już
skrawków snu
szczelnie okryta pledem
nie zapalam światła
przez otwarte okno
wlewa się ziąb
czarnej listopadowej nocy
wilgotna ciemność
wirujące powietrze
i strach
godzina samobójców
i złodziei
spod przymkniętych powiek
obserwuję dziwne cienie
przesuwające się
za oknem
okrywam się szczelniej
po samą głowę
podglądam tylko jednym okiem
czarny jak noc
kot przybłęda
przysiadł na parapecie okna
polizał sobie łapę
i znikł wraz z moim strachem…

Pochylam głowę
wdycham
zapach ziemi
słucham jej rytmu
smakuję życie

Kurtyna
poszła w górę
wychodzisz zza kulis
światła rampy
rzeźbią
twoje ciało
wkładają w trójwymiar
wszystkie smutki
jaśniejesz

W erozji życia
minuta głębokiej ciszy
krzyczę w milczeniu
niecierpliwie
wstrzymuję oddech
czas ucieka
w tej jednej minucie
bolesnej ciszy
zamykam istnienie
całego życia

Myśli moje
wpisane
w partyturę ciszy
rytmem
bicia serca
niezmiennie
się sycą
życie
niemy koncert
wciąż
jeszcze mi pisze
tworzy mi crescendo
by finał zagłuszyć
nie milcz na mnie
ciszo
nie dzisiaj

Wybacz miły
to awaria wewnętrzna
zaburzonych neuronów
wysyła do ciebie
sprzeczne komunikaty
wbrew mojej podświadomości
nie czuję bólu
piętrzącego się
w milczących założeniach
pustych słowach
gestach bez znaczenia
wybacz miły
moje zmęczone serce
doświadczone życiem
poszukuje antidotum
na samotność
wybacz miły
i nie myśl o mnie tak ponuro