POETKA W BIAŁEJ SUKIENCE

Poetka w białej sukience
z telefonem przy uchu
pędzi
powietrznym tunelem
w zaskakującym teatrum
przestrzeni miejskiej
opór wewnętrzny
mieszanina lęku i pogardy
poczucie niedoczasu
wstrząsająca potęga emocji
i gra
pozytywnego bohatera
pójść za odruchem serca
przekroczyć konwencje
wpuścić do swojego życia
kogoś z innej bajki
dusza się rozrasta
i boli
dać menelowi dwa złote
higieniczna sprawa smrodu i brudu
psychicznej wyporności
uznanie najpodlejszej egzystencji
upadłego inteligenta
zesłanego przez zły los
czy bronić się przed miastem
moloch może nas zjeść
chrześcijanin
nie spala się w kościele
swoja wiarę w Boga
sprawdza na ulicy
poetka w białej sukience
zasypana epizodami
z życia nieszczęśników
chce przeorganizować los