Martwa cisza
panoszy się w kątach
mrocznego domu
pokrywa niemym kurzem
duszę moją
choć serce łka
nie ma już gniewu
odkryłam prawdę
nieuchronności zdarzeń
i przeznaczenia
drobne sukcesy
mnóstwo porażek
ciągły nieustający ból
ciała i duszy
codzienne dary losu
zwalniam
biorę głęboki oddech
zakładam krzyż na ramiona
idę dalej
zmagać się z życiem

Boję się niedoskonałości
moich słów
boję się
moich myśli niedościgłych
mam ciągły niedosyt
w wyrażaniu emocji i uczuć
trwa nieprzerwanie
spór wewnętrzny myśli i słów
czymże jest słowo
mój świat jest słowem
i życie jest słowem
moją myślą jest słowo
choć bardzo niedoskonałe

Związana pętlą czasu
przeżywam krótki epizod
bycia tutaj
przełykam szczęśliwe chwile
i czasem moje cierpienie
nieodłączny element
istoty życia
pęd czasu jest nieunikniony
chcę żyć w rytm muzyki
mojej duszy potarganej życiem
śmiać się i kochać
przyjmować dobro
odrzucać zło
odkrywać na nowo
światło w sercu człowieka
oddychać
i żyć

Postaram się nie myśleć
o sprawach pozornie błahych
postaram się nie płakać
kiedy życie wymierzy następny cios
pokonam siłę ciążenia
nie uginając zmęczonych pleców
pod ciężarem życia
moje ciało rozerwane na strzępy
złożę w jedną całość
odnajdę swoją przystań
i prawdziwą esencję życia
przyoblekę zbroję wykutą z doświadczeń
przepłynę ocean życia
na wątłych falach nadziei
oby czas na to pozwolił