Tkwisz niezmiennie
w dziecięcym świecie
tkanym niezwykłością baśni
budujesz
kolorowe domki z pierników
i tworzysz słodkie
świąteczne ludziki z marcepanów
twoje ulubione orzeszki w czekoladzie
toczą się codziennie
w stronę dorosłego życia
które może zaskoczyć
nieprzewidywalnością zdarzeń
i nie zawsze musi mieć
bajkowe
dobre zakończenie

Mój mały świat
przestrzeń moja
wszystko co wokół
niejednoznaczne się stało
pogmatwane
i bez sensu
próbuję z trudem
trawić kolejne dni
jak długo jeszcze
szukać można
wzruszeń
w świecie nierzeczywistym
co dzieje się dzisiaj
daleko czy blisko
przestało cieszyć
nie wiem jak ukoić
nienazwane tęsknoty
zaspokoić pragnienia
matrix ?

Tł. – wikipedia – matrix – matryca, macierz

Tęskno szukam
w myślach moich
zapachu tamtej jesieni
szumu liści szeleszczących
pod stopami
oddechu jesiennego wiatru
i mgły jak mleko białej
szliśmy wtedy aleją parku
trzymając się kurczowo za ręce
wiatr w listowiach
pogrywał naszą melodię
złocisty dywan
utkany z liści jesiennych
słał się nam pod nogami
drżałam z zimna
srebrzyste krople rosy
osiadły na twoich włosach
świat wirował tańcem aniołów
byliśmy tylko my
w tym dniu jesiennym
zaczarowanym magią uniesień
i nam tylko znanych wzruszeń

Otacza mnie
magiczna przestrzeń
w której
czasem
najbardziej boli
drugi człowiek
tajemnica niepojęta
jak zakryta księga
gdzie brakuje form
i ekspresji
dającej siłę uwolnienia
jedynie z serca płynąca
cicha nić poezji
szczerze i czysto
połączyć nas może
barwami wiersza otulić
w melodii duszy swojej
bo piękno jest w każdym z nas
jak proste prawo
do miłości życia
i samej ciszy

Pani R.
duża czarna urodziwa
demoniczna i liryczna
dobroduszna w rozdawnictwie
dóbr swojego ciała
jest zazdrosna
i kłamliwa
i przeprosin żąda
z usług różnych czerpie zyski
nigdy nie przegrywa
pani R.
nie gardzi szwindlem
a do kłamstwa się nie przyzna
nie licz na to że wybaczy
fałsz i szantaż
to jest dla niej broń „uczciwa”
za jej kłamstwa
ty przeprosisz
ona wciąż i tak wygrywa
taka z niej jest sojuszniczka
duża cwana i złośliwa

Już tylko pustka
pozostała
we mnie
ucichła nagle
niepowtarzalna melodia
serca
drżących dłoni
wyjątkowej czułości
i nadziei
czas
nieprzejednany
nigdy nie czeka
boli świadomość
ciągłego przemijania
przestałam już być
dzieckiem
dlaczego ubywa mnie
tak szybko

Siedem miliardów homo sapiens
na planecie ziemi
i ich dwoje
otulonych dusz pokrewieństwem
cała prawda
zawarta w milczeniu
i w sercach bijących
zamknięta
słów tutaj
nie trzeba wcale
wszak rozum
zastąpiła magia
i moc ich serc
otwartych na siebie

Chcę
słyszeć
głos twój
i czekać
czekać będę
aż nasze oczy
zatracą się
znów
w patrzeniu
w głąb siebie
usta
usta zamilkną
ciszą
nam
tylko znajomą
lecz serca
serca i dusze
zatracone
w muzyce
nowym ogniem
kiedyś
może
zapłoną

Umykam
z kadrów życia
jak duch
w leciutkich balerinach
przemykam
między trzaskiem migawek
i świateł fleszy
tylko ta straszna cisza
pozostaje
w bezradności swojej
i lekkie drżenie
czarnego jak noc
weluru kotar
zetlałe znaki
rozmytych świateł
i wyblakłe negatywy
ciągle dowodzą
że kiedyś
tutaj byłam

Moja filozofia
z czystego myślenia
wypływa
horyzonty
przekracza
i nowe przestrzenie
odkrywa
radość
otwiera me serce
i tworzy
muzykę nową
to nic
że orkiestra nijaka
wszak świat
nie przestał być
dla mnie
okrutny