Tajemnica bytu
życie
tu i teraz
zewsząd i dotąd
po horyzont myśli niepokornych
odczuwam czas
samotnością moją
w zaklętym kole
alegorii złowieszczych
ofensywa marzeń pożółkłych
w ciszę pustki ogromnej
wplata krajobraz
golgoty potrzeb duchowych
w pokorze i bólu
jak origami
z czystej kartki papieru
budzi się ciekawość
i fantazja wielka
świat czarów
i mądrości filozoficznej
życia i tajemnic bytu
ja człowiek
bezludna wyspa
ze śladami stóp
po sobie

powiewam białą flagą
ku zachodowi życia

Był sen
w nim my
bolesną radością
istnienia
słońce
jak soczysta pomarańcza
uśmiechnęło się
do mnie
i zgasło
życie
to moc
twoich ramion
marzę
o pomarańczach

Budzę się
twarz
blada zaspana
makijaż widzę
oczami duszy mojej
puder słoneczny
róż radośnie
otula policzki
czerwień całuje
moje usta
nagle coś
drgnęło
pieszcząc nozdrza
słyszę
zbliża się
cichutko
zapach
…
to wróciła
moja wiara
ubrana
w subtelność perfum

Chce pamiętać
świerszczy granie
lot motyla
migotliwy
zapach lasu
i maciejki
oraz Mamo
Twe wołanie
bochen
pieczonego chleba
Twoje dłonie spracowane
Mamo moja
chcę pamiętać
Twe oblicze zatroskane
wiem że czasu
już nie cofnę
boś już cieniem
w sercu moim
Mamo moja
żegluj sobie
po niebieskim oceanie

MOJEJ MAMIE

Zatrzymać czas
na chwilę
zamknąć
w zmysłach swoich
promień słońca
pierwszy krzyk
narodziny twoje
łzy radości

niech zabrzmią
szczęśliwości głosy
smugą światła
otoczone
niech już zabrzmią
tchnieniem myśli
za wszystkie dni
i lata
za chwile wszystkie
otrzymane od ciebie
……
moja Magdaleno

Jestem
jak jesień
światłem naznaczona
sinozłota mgłami
pachnąca wrzosami

żyję jak liść
łopocząc na wietrze
to nic że deszcz
że gorycz chwil
wszak to jest życie
jeszcze

odświeżam
życia sens
subtelniej widzę czas
bez szumu słów
bez wrzawy chwil
ulgę przynoszą mi
molowo płynące łzy

w oparach mgieł
szemrzących
w strumieniu boskich łez
odradzam się na nowo
życie
…….
jedno jest

Obudził mnie
ból
powietrze gęste
skołtunione
rozedrgane
z trudem przenika
do mej
krwi
ból
rwie ciało
rozpala
krwi pulsowanie
czuję bolesnie

ból
nieodłączna
istota życia
przenika
do wnętrza
duszy mojej

tak boli
moje istnienie

Za chwilę
pogasną
we mnie światła
……
odejdę
w zapomnienie

Wiersz mój
prosty jest
jak wschód słońca
i jego zachód
jak świt
i zmierzch
jak siew zboża
i jesienne zbiory
jak narodziny
i śmierć

modlitwa
o spokój
prosta
…..
nigdy nie bedzie

Wytrącona z pejzażu
codzienności
w religii barw odnalazłam
dwadzieścia dziewięć
odmian błękitu
które wyrzeźbiły żądło
najłaskawiej godzące
moje serce

i usłyszałam
szklaną muzykę niebios
ja ostatnia z odkrywców
piątego wymiaru
który nazywam
wyobraźnią
żyję we mgle
niepogodzenia
nierozsądku

chcę być istotą
z gatunku wolnych
ciało moje krzyczy
nie poddając się
racjom logiki
a dusza zajadle wyrywa
korzenie rozsądku
dążąc do ciebie
słońca
ogniska łagodności
powietrza

oddycham
nie zapominając smaku
pomarańczy
i drżenia ziemi
i głodu czekania

czy nie zginiemy
gdy mgła opadnie
kiedy już wyschnie rosa
…..
bądź ułaskawiony
spokoju mój błogi

Podążać
przed siebie
chcę
drogi swej
szukać
przeszłość odrzucać
na nowo
urodzić się
siły nabierać
złu
się opierać
chcę
znowu oddychać
smakować życie
cierpieniu
powiedzieć
nie
głowę do góry
unosić dumnie
i żyć
i
cieszyć się