Kielich
czerwonego wina
i sen
o zapachu
gorzkich migdałów
znów szepczę
twoje imię
cisza trwa
głęboka
niczym niezmącona
przyszłość
staje się prosta
z tobą
słowa
jak barwne motyle
unoszą mnie
w marzenia pachnące
łanami pól
i łąk ukwieconych
nic to że wiatr jesienny
zagłusza nasze myśli
wsłuchajmy się
w jego śpiew
znów zanurzam usta
w czerwonym winie
smakując życie bez końca

Słowa twoje liryczne
gesty niepewne
z kołataniem serc naszych
i ciepło drżących ramion
wspominam
maleńka perlista kropla
na powiece lśni
znak smutku
i westchnień wielu
jedna łza
gdyby raz jeszcze
zachłysnąć się życiem
i znów pić je do dna
poznać radości
nowy smak
poezję szkicować
wersami uniesień
i nowy dzień witać
w kolorze purpury
gdyby
raz jeszcze

Cisza wokół trwa
głęboka złowieszcza
wsłuchuję się w nią
zegar wybija
rytmicznie godziny
trwam w bezruchu
nocna ćma przysiadła
na kloszu staroświeckiej lampy
trzepotem wątłych skrzydeł
zakłócając spokój
o zmierzchu dnia
resztki kawy
w filiżance z chińskiej porcelany
dawno straciły
swój aromat i smak
odkładam przeczytaną książkę
przecieram zmęczone oczy
zastygłam w ciszy
cierpliwa w słuchaniu
myślę czy będzie następny dzień
i co przyniesie w darze

Cisza wokół trwa
głęboka złowieszcza
wsłuchuję się w nią
zegar wybija
rytmicznie godziny
trwam w bezruchu
nocna ćma przysiadła
na kloszu staroświeckiej lampy
trzepotem wątłych skrzydeł
zakłócając spokój
o zmierzchu dnia
resztki kawy
w filiżance z chińskiej porcelany
dawno straciły
swój aromat i smak
odkładam przeczytaną książkę
przecieram zmęczone oczy
zastygłam w ciszy
cierpliwa w słuchaniu
myślę czy będzie następny dzień
i co przyniesie w darze

Jesteś
nie płaczę już
chociaż nadziei nadal brak
ukryć się chcę
schronienie znaleźć
nie patrzeć złu
codziennie w twarz
nie mów
że wiary masz za dwoje
kiedy już braknie sił
by dźwignąć się
nie mów mi prosto
nie martw się
masz przecież obok zawsze mnie
strach nie opuszcza
serce drży
na co obietnic było tyle
dziś pozostały tylko
słone łzy
i wspomnień kilka
dość zawiłych
twych silnych ramion
mi brakuje
jak słońca i błękitu nieba
wspólnoty myśli
bycia z sobą
dzielenia się życiem
jak okruszkami codziennego chleba

Wsłuchana w ciszę
mojej małej przestrzeni
oddaję myśli tajemne
drżącej poświacie
światła księżyca
jestem oddycham żyję
aksamit nocy
spowalnia bicie serca
ból istnienia przeraża
jestem pod dachem nieba
ja mały niewidzialny elektron
krążący na orbicie życia
obok jakiś człowiek się rodzi
fala emigrantów przekracza granice
politycy walczą o wpływy
igrając z ludzkim życiem
bezdomny głodny człowiek
zasypia na ulicy
natłok myśli
nie pozwala zasnąć
bezradna jestem
jak liść na wietrze
jak żyć pytam
jak żyć
może wystarczy wyłączyć myślenie

Zawsze budzi zachwyt
i wydaje ci się
że nie ma kresu
życie
gdy pokaleczy je cierpienie
albo ludzie źli
uznamy zmienność mijających chwil
w bólu nieprzespanych nocy
i gorzkim smaku własnych łez
gdy dotkniemy
ognia rażącego za życia
posmak śmierci poznamy
nic nas już nie zaskoczy
szukać będziemy odpowiedzi
na pytania trudne
pochylać się z pokorą
nad wartką rzeką życia
i kochać bezwarunkowo
po co mi skrzydła przypinać
kiedy nie mogę polecieć ku słońcu
może tutaj znajdę szczęście
od wszystkich zwycięstw większe
i wszystko wyjątkowym
stać się jeszcze może
byle poradzić sobie
w wezbranym oceanie życia
mając ciągle nadzieję

Podróż magiczną
odbyć chcę
za horyzont myśli
do miłości bezwarunkowej
i wolności bez granic
uciec pragnę
do krainy dzieciństwa
marzeń i snów bajecznych
choć wokół szarość dnia
wciąż dotykam
słonecznej strony życia
nadzieja ciągle obecna
otula i przenika mnie
światłem istnienia
może już pora
budować most
by przejść
na drugi lepszy brzeg

Dotyk powietrza
i płynność wody
natarczywość ognia
i nieruchomość ziemi czarnej
oto żywioły
wypełniające duszę moją
i ciało potargane życiem
harmonii potrzebuję
z prawem do miłości
i szacunku
bez zawirowań i zniewolenia
lęków i trosk
bez kłamstw manipulacji
i ograniczeń
moją przestrzeń magiczną
tęsknoty
kłębiące się w głowie
wypełnia czuła muzyka
na smyczki i fortepian stworzona
kołysząc pragnienia ukryte
w czeluściach duszy
na cóż mi konwenanse
gdy skrzydła rozwinąć chcę
by poszybować w przestworza
i skryć się przed światem zawistnym
zanurzyć w wonnym oddechu
łąk ukwieconych
w krainie ukrytych tęsknot
gdzie wszechświat
może być najpiękniejszą muzyką

Czar
radosnych uniesień
pozostał w pamięci
jak kryształ
nieskalanie czysty
jeszcze żar emocji
nie zgasł
w przestrzeni ramion moich
gdy nagle świtaniem
uchyliłeś wieko
porannego kufra
z niespodziankami
wzrok pojaśniał
kiedy bosą stopą
wraz z podmuchem wiatru
biegłam naprzeciw
by posiąść
niezmienność trwania
sięgnąć dłońmi
do aniołów jednoskrzydłych
teraz
płaczę głośno
i śmieję się
byś w końcu usłyszał
i zrozumiał dlaczego